Wenus: siostra Ziemi

Spójrzcie w niebo zaraz po zachodzie słońca lub tuż przed jego wschodem, a będziecie mogli zauważyć wyjątkowo jasny obiekt. Wygląda na to, że może to być niezwykła gwiazda, a może jakiś satelita... Ale tak naprawdę to planeta Wenus! Wenus, znajdująca się w odległości prawie 109 milionów kilometrów od Słońca jest drugą planetą naszego Układu Słonecznego i najbliższą sąsiadką Ziemi. Wenus i Ziemia nie tylko znajdują się blisko siebie, ale są też pod wieloma względami do siebie podobne!

Wenus jest nieco mniejsza od Ziemi, ale masa, gęstość i siły grawitacyjne obu tych planet są bardzo zbliżone. Dlatego też Wenus jest często opisywana jako siostrzana planeta Ziemi! A ponieważ wygląd zewnętrzny planet jest tak podobny, naukowcy uważają, że ich wnętrza także muszą mieć dużo wspólnego. Wenus prawdopodobnie ma metaliczne jądro otoczone skalnym płaszczem, który to znowu pokryty jest grubą skalistą skorupą. Naukowcy uważają, że jądro Wenus jest nieco większe niż ziemskie i może zawierać pierwiastki o mniejszej gęstości, takie jak siarka.

Płaszcz stanowi większą część planety, a skorupa ma tylko od około 20 do 50 km grubości. Ale pomimo wielu podobieństw, Wenus i Ziemia także się od siebie różnią. W przeciwieństwie do Ziemi, Wenus jest jałowym, ognistym miejscem. Przyczyną tego jest atmosfera Wenus. Składa się ona głównie z dwutlenku węgla, a także niewielkiej ilości azotu, argonu, dwutlenku siarki i pary wodnej.

Atmosfera Wenus jest bardzo gęsta. Ciśnienie atmosferyczne na powierzchni Wenus wynosi około 90 razy więcej niż na Ziemi! Dwutlenek siarki w atmosferze zmieszany z parą wodną tworzy chmury kwasu siarkowego. Chmury te oraz atmosfera są tak gęste, że około 85% światła słonecznego docierającego na Wenus odbija się od nich i z powrotem wraca w przestrzeń kosmiczną. Mimo to Wenus jest najgorętszą planetą w naszym Układzie Słonecznym.

Jak to możliwe? Dwutlenek węgla, który jest gazem cieplarnianym zatrzymuje ciepło w atmosferze i zapobiega jego ucieczce z powrotem w przestrzeń kosmiczną. Planeta nie może się schłodzić i dalej nagrzewa się, powodując powstawanie jeszcze większej ilości gazów cieplarnianych. Jest to tak zwany niekontrolowany efekt cieplarniany. W rezultacie temperatura na Wenus przekracza 460°C!

Na powierzchni Wenus nie ma wody w stanie ciekłym, ponieważ wszelka woda, która mogła tam być, wyparowała, przyczyniając się do pogłębienia efektu cieplarnianego. Tak więc powierzchnia Wenus jest sucha. Ma czerwonobrązowy kolor i składa się głównie ze skał wulkanicznych lub magmowych. Po całej powierzchni planety rozsiane są wielkie wulkany. Niektóre z nich mogą być aktywne.

Badania nad powierzchnią Wenus wskazują, że jest ona bardzo młoda, prawdopodobnie ma jedynie 150 milionów lat. Oznacza to, że w pewnym momencie z nieznanego nam powodu i w nieznany sposób pojawiła się nagle zupełnie nowa powierzchnia Wenus! Jeden rok na Wenus to około 225 dni ziemskich, a więc tyle czasu zajmuje Wenus jedno pełne okrążenie wokół Słońca. Tak naprawdę to obrót wokół własnej osi zajmuje Wenus więcej czasu, bo aż 243 ziemskie dni. Szybko obracające się wokół własnej osi planety są zwykle lekko spłaszczone w okolicach swoich biegunów, a ich powierzchnia jest bardziej wybrzuszona na równiku.

Ale Wenus obraca się najwolniej w całym Układzie Słonecznym i zachowuje przez to niemal idealnie kulisty kształt. Wenus to też jedyna planeta obracająca się zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Na Wenus słońce wschodzi na zachodzie i zachodzi na wschodzie. Wenus, która świeci niezwykle jasno na nocnym niebie była obserwowana już w czasach starożytnych. Ale jej gęsta atmosfera oraz nieprzyjazne warunki panujące na jej powierzchni utrudniają badania nad tą planetą.

Mamy jeszcze wiele do nauczenia się o siostrzanej planecie Ziemi.